Ενα μαυρο δωματιο,ενα σκοτεινιασμενο μερος,μια πληγη ανοιχτη και μια σιωπη νεκρικη.
Μια απουσια συνεχης,μια αδιαφορια επιβλαβης, μια μοναξια αχανης και μια αποσταση μουντη.

Ειναι στιγμες που θελω να φυγεις οσο πιο μακρια γινεται να σε χασω να εξαφανιστεις να μην υπαρχεις στη ζωη μου στο βαθος της ψυχης μου στη συνειδηση μου.
Και αλλες που σε θελω εδω οσο πιο κοντα γινεται να με ζεσταινεις να με φιλας να με γεμιζεις ζωη.Τη ζωη αυτη που παντα μου παιρνεις πισω με λογια και πραξεις.Τη ζωη που χανω διπλα σου και το πληρωνω οσο πιο ακριβα γινεται.
Και οταν παω να ξεφυγω παντα κατι με γυριζει,το εγω μου η ιδια μου η δυναμη δεν με αφηνει απ'το πεδιο τησ να βγω..και μενω παντα εδω σε μια φυλακη που χτιζεται απο τα κομματια μου.


Δεν αντεχω.